Η κάθε λέξη είναι μικρή κι ασήμαντη.
Μέχρι να μπει σε μια πρόταση,
και να πάρει το ρόλο που θα καθορίσει τη σημασία της.
Αφού είναι άκακες
Πώς προκαλούν τόση σύγχυση;
Αφήνουν πληγές χαραγμένες,
τονίζουν ανασφάλειες, στιγματίζουν,
βυθίζουν όνειρα, διαλύουν,
μαυρίζουν ψυχές και καταστρέφουν ζωές.
Και τώρα είναι καταγεγραμμένες.
Δημόσιες. Εκτεθειμένες.
Λείπει η ιδιωτικότητα.
Τα όρια και τα φίλτρα απουσιάζουν,
αφήνοντας της λέξεις να ξεγλιστρούν γυμνές,
από τα δάχτυλα που πληκτρολογούν αδιάκοπα.
Αναρωτιέσαι:
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί σ’ εμένα;
Πρόσεχα. Δε φταίω.
Δεν μου αξίζει.
Ήμουν προσεκτικός, παρατηρητικός.
Η ιδιωτικότητα και η ασφάλεια
υπερίσχυαν των επιθυμιών
και των παρορμήσεών μου.
Κι όμως, τίποτα δεν είναι αρκετό.
Απολύτως τίποτα.
Είναι απρόβλεπτος.
Είναι σκοτεινός.
Λάθος:
Είναι ένας διεστραμμένος κόσμος.