Η κάθε λέξη είναι μικρή κι ασήμαντη.

Μέχρι να μπει σε μια πρόταση,

και να πάρει το ρόλο που θα καθορίσει τη σημασία της.

Αφού είναι άκακες

Πώς προκαλούν τόση σύγχυση;

Αφήνουν πληγές χαραγμένες,

τονίζουν ανασφάλειες, στιγματίζουν,

βυθίζουν όνειρα, διαλύουν,

μαυρίζουν ψυχές και καταστρέφουν ζωές.

Και τώρα είναι καταγεγραμμένες.

Δημόσιες. Εκτεθειμένες.

Λείπει η ιδιωτικότητα.

Τα όρια και τα φίλτρα απουσιάζουν,

αφήνοντας της λέξεις να ξεγλιστρούν γυμνές,

από τα δάχτυλα που πληκτρολογούν αδιάκοπα.

Αναρωτιέσαι:

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί σ’ εμένα;

Πρόσεχα. Δε φταίω.

Δεν μου αξίζει.

Ήμουν προσεκτικός, παρατηρητικός.

Η ιδιωτικότητα και η ασφάλεια

υπερίσχυαν των επιθυμιών

και των παρορμήσεών μου.

Κι όμως, τίποτα δεν είναι αρκετό.

Απολύτως τίποτα.

Είναι απρόβλεπτος.

Είναι σκοτεινός.

Λάθος:

Είναι ένας διεστραμμένος κόσμος.